Η ζωή, τις μέρες της καραντίνας, στον Φάρο του Δεντροποτάμου
Αρθρο στην parallaximag.gr
Τις μέρες αυτές οι σκέψεις μου είναι συχνά στο Δεντροπόταμο. Όχι μόνο λόγω των γεγονότων στη Λάρισα αλλά και λόγω μιας ιδιαίτερης σχέσης που έχω χρόνια τώρα με τον πατέρα Αθηναγόρα, το έργο του Φάρου του Κόσμου και την κυρία Ελένη Τρανού, που εκτιμώ και θαυμάζω. Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται επί δέκα χρόνια μερόνυχτα πλάι στα παιδιά που φιλοξενούνται στα σπίτια του Φάρου. Ο φύλακας άγγελος τους. Της τηλεφώνησα και τη ρώτησα πως πάει η ζωή με την καραντίνα στο συνοικισμό των Τσιγγάνων, στα σπίτια των παιδιών του Φάρου. Και πείστηκε με το ζόρι να φωτογραφηθεί, μαζί με την κ. Ελένη Πασχαλίδου, τη μαγείρισσα του Φάρου.
-Η ζωή στο Φάρο άλλαξε τον τελευταίο καιρό. Τώρα έχω πιο πολύ κόσμο δίπλα μου, που περνά πιο πολλές ώρες εδώ και βοηθά. Το μυαλό των παιδιών που μένουν εδώ όπως είναι φυσικό ήταν στο έξω. Το έξω σκεπτόταν. Λόγω ηλικιών. Τώρα μένουν διαρκώς μέσα, τους γνωρίζουμε καλύτερα. Αναπτύσσουμε ακόμα περισσότερες σχέσεις. Ακούμε πιο πολλές σκέψεις και προβληματισμούς. Περνάμε άπειρες ώρες μαζί τους.
-Οι ώρες γεμίζουν με σκέψεις, με πράγματα. Υπάρχουν τρόποι να γεμίζουν οι ώρες δημιουργικά. Ξεκινάμε από ελαφριά πράγματα και πάμε στα πιο δύσκολα. Τα παιδιά ρωτάνε διαρκώς γιατι ήταν απαραίτητο να παρθούν τόσο αυστηρά μέτρα. Καταλαβαίνουν και συμμορφώνονται.
-Φιλοξενούμε είκοσι άτομα. Σε τρία σπίτια. Παιδιά και ενήλικες σε τρία οικήματα. Ο κατακερματισμός σε πρακτικά θέματα κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα. Το να είσαι ταυτόχρονα και στα τρία. Όμως είμαστε μαθημένοι σε δύσκολες συνθήκες. Το νέο μας σπίτι είναι πολύ λειτουργικό. Όταν ολοκληρωθεί θα είναι σπουδαίο. Είμαστε ευγνώμονες προς όσους βοήθησαν να γίνει.
-Συμπληρώνω 10 χρόνια πλάι στον πατέρα Αθηναγόρα. Καμία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη. Στο Φάρο δεν βαριέται κανείς ποτέ, πάντα έχεις κάτι να κάνεις. Το πιο σημαντικό που αποκόμισα πέρα από την επαφή με τα παιδιά, είναι όλοι αυτοί οι ενδιαφέροντες άνθρωποι που μας πλαισιώσουν και έχουν να σου δώσουν πράγματα. Γνώρισα τόσους σπουδαίους ανθρώπους με ευαισθησίες.
-Τα συγκινητικά που έχω ζήσει εδώ είναι πολλά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα. Όμως πάνω από όλα βάζω τη σχέση με τον πατέρα Αθηναγόρα. Ένας άνθρωπος που σε εκπλήσσει διαρκώς. Δρα συγχρόνως, σκέφτεται αλλά και προσαρμόζει τα πάντα ανάλογα με τις εξελίξεις. Επειδή εγώ είμαι αναβλητική όταν δεν είμαι έτοιμη για κάτι εκείνος μου δίνει μαθήματα. Θεμελιακό στοιχείο για τον τρόπο δράσης. Οι καλές προθέσεις πρέπει να υλοποιούνται. Δεν φτάνει μόνο να τις έχεις. Έχω κερδίσει πολλά από τη σχέση μαζί του.
-Το πιο δύσκολο πράγμα με την καραντίνα είναι αυθόρμητα να θες να αγκαλιάσεις και να πρέπει να κρατάς αποστάσεις. Σαν αόρατος τοίχος μέσα σου. Το πιο φοβερό όμως για μένα είναι να έχεις τη δυνατότητα να αγκαλιαστείς και να μην σε αφήνει κάτι μέσα σου.
-Με εκφράζει αυτό το ψηφιδωτό. Είναι από τη Ζεύγμα την αρχαία ελληνική πόλη με τα εκπληκτικής τέχνης ψηφιδωτά. Το είδα και το υιοθέτησα ως εικόνα. Είναι η Τσιγγανοπούλα. Με αυτό συνταιριάζω τα σκόρπια κομμάτια της ζωής μου. Χαμένες περιόδους και κενά. Μετά τις απώλειες και τα κενά ήθελα κάτι που να έχει συμπυκνωμένα όλα, για να γεμίσω τα κενά μου. Μιλούσα με μια καθηγήτρια αγγλικών που γνώριζε τον πατέρα Αθηναγόρα όταν είχα πάρει σε μεγάλη ηλικία το πτυχίο μου, μου σύστησαν να τον γνωρίσω για να κάνω μαθήματα στα παιδιά του Φάρου. Εκεί είναι η αρχή. Ο πατέρας Αθηναγόρας είναι ο άνθρωπος που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν.
-Δεν γνώριζα την περιοχή του Δεντροποτάμου, έμενα πάνω από τη Μοναστηρίου, είχα όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις για τους Ρομά. Είχα την τύχη να τους γνωρίσω και να ανοιχτώ προς αυτούς. Κέρδισα πολλά πράγματα, κέρδισα φίλους, φίλες, ανθρώπους έτοιμους να σου σταθούν, να σε καλημερίσουν με το μικρό σου όνομα, στοιχεία που δεν υπάρχουν σε άλλες συνοικίες.
-Η Λάρισα και ότι έγινε εκεί ήταν μια αφορμή να εκδηλωθεί πιθανά κάτι που υποβόσκει. Εδώ στο Δεντροπόταμο δεν θορυβήθηκαν. Εδώ είναι μια περιοχή σε ποσοστό 90% Ρομά. Η χαρά, η λύπη εκδηλώνονται με τον ίδιο τρόπο από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν το εξέλαβαν άσχημα.
-Μετά την καραντίνα τα παιδιά σκέπτονται ότι θα ξεχυθούν στα παλιά στέκια, στις παραλίες, παιδιά που είναι υποψήφιοι, θα δώσουν πανελλαδικές. Τους βοηθά η καραντίνα στο διάβασμα. Δεν βλέπουν την ώρα να πάρει η ζωή τους παλιούς ρυθμούς. Οι πιο μεγάλοι σκέπτονται πόσα πράγματα θα είναι ίδια από τα παλιά; Αυτό που ζούμε θα επηρεάσει τις ζωές όλων μας. Το χειρότερο που ζούμε δεν είναι η απομόνωση. Χάρη στην απομόνωση μπορεί να ανακαλύψει κανείς πράγματα γύρω του αλλά και μέσα του. Η τεχνολογία δεν είναι μόνο ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Είναι περισσότερα πράγματα που τώρα μπορούμε να αξιοποιήσουμε όλοι. Ανεξαρτήτως ηλικίας.
-Τα πιο μικρά μας όταν αγχώνονται τους λέμε ότι όταν τελειώσει η φάση της απομόνωσης θα κάνουμε περισσότερα πράγματα. Οι βόλτες και οι εκδρομές που αγαπάνε. Έχουμε μια τεράστια αυλή και βγαίνουν έξω. Αλλά μας λείπουν οι εκδρομές που γνώριζαν τόπους και ανθρώπους. Το ότι άλλαζαν καταστάσεις και λειτουργούσαν με άνεση σε ένα περιβάλλον που δεν είναι ο Δεντροπόταμος. Μετρούσαν τις δυνάμεις τους παρά έξω. Έσπαζαν το γκέτο.
Read more at: https://parallaximag.gr/thessaloniki/zoi-tis-meres-tis-karantinas-ston-faro-tou-dentropotamou
